Farz-ı misal

           Farz-ı misal derin bir kuyudasın ve oradan çıkman gerekiyor .

öyle hissediyorsun yada düşünüyorsun 

ama tam olarak neden orada olduğunu yada neden çıkman gerektiğini bilmiyorsun.

Bunu ben seçmedim diyorsun, ama koşulsuz kabul ediyorsun. oradan çıkman için gerekli olan şeyleri sıralıyorsun;

1  yukarı atmak için bir ip ,

2 ipin ucuna bir kanca 

ve

 3 bolca umut . 

olmadı, burada bir yanlışlık var diyorsun listeyi tekrar yapmaya başlıyorsun;

1 ipin ucuna bir kanca,

2  yukarı atmak için bir ip 

ve

 3 bolca umut .

 olmadı,yine

 yapamadım diyorsun ,burada bir yanlışlık var 

tekrar,

 tekrar,

 tekrar yazmam gerekiyor diyorsun ve listeyi hazırlıyorsun.

durup düşünüyorsun bulamıyorsun.

kuyu gittikçe derinleşiyor sense hala listeyi hazırlamaya çalışıyorsun;

 kızıyorsun, bağırıyorsun, öfkeleniyorsun, etrafına bakıyorsun, düşünüyorsun  

aklına gelen her şeyi yapmaya çalışıyorsun

 ve hala

 kuyunun dibindesindir.

sen yukarı baktıkça kuyu derinleşiyor ulaşılamaz görünüyor.

belki diyorsun

 hepsi bir aldatmaca , bir şaka işte o an farkına varıyorsun hayatını en büyük aldatmacasını yaşıyorsundur ve sen bunu ancak o zaman fark etmişsindir. 

Farz-ı misal 

diyorsun kendi kendine burada değilim gözünü kapatıyorsun , açıyorsun

 her şeyin eski haline dönmesini umarcasına gözlerini kapatıyorsun ,

tekrar açıyorsun ; hiçbir değişiklik yok.

 Gözlerini kapatıyorsun ,kapatıyorsun, kapatıyorsun ve

 tekrar kapatıyorsun .

 o kadar sıkı kapatıyorsun ki gözlerin hiç varolmamış gibi düşünmeye başlıyorsun 

ve öyle kabul ediyorsun,

artık açmıyorsun , açamıyorsun . 

artık 

ne kuyu 

ne ip 

ne de kanca. 

üçüncü , üçüncüyü hatırlamıyorsun bile artık . 

sadece karanlık bir boşluk senin cennetin, denizin, kumsalın, güneşin oluvermiş .

bir süre düşünüyorsun 

ve artık hiç farz-ı misal demediğini fark ediyorsun ,

 herhangi bir liste yok ,bağıramıyorsun, kızamıyorsun , öfkelenemiyorsun , etrafına bakamıyorsun .

işte o an aklına geliyor 

bu bir aldatmaca değil ,

 bir şaka değil .

 bırakıyorum diyorsun kendi kendine ,her şeyi bıraktım, 

ben artık yokum

 diyorsun oynamıyorum diyorsun bu çok ağır ,burası çok ağır ,burada olmamam lazım ,

gitmem lazım diyorsun ve tırmanmaya çalışıyorsun yüksek duvarlara 

çıkıyorsunda biraz daha belki biraz daha uğraşabilirsem 

belki diyorsun belki kuyudan da çıkabilirim . 

bir adım ,bir adım, bir adım daha atıyorsun kuyunun soğuk duvarlarına ama 

tutunamıyorsun

 düşmeye başlıyorsun aşağıya ,

aşağıya doğru düşüyorsun.  

bitmeyen bir son gibi geliyor sana  ve sonunda yerdesin . 

neden diye soruyorsun kendine

 ardından hemen vazgeçiyorsun bu sorudan .

tırmanmaya çalışıyorsun düşüyorsun ,

 tırmanmaya çalışıyorsun düşüyorsun 

sen denedikçe düşüyorsun , 

düştükçe deniyorsun .

 yavaş yavaş tırnak kırılmaları o kadar da acıtmamaya başlıyor ,

artık o kadar kan akmıyor diyorsun ve denemeye devam ediyorsun. 

Deniyorsun ,düşüyorsun . 

düşüyorsun ,deniyorsun. 

Sen yere düştükçe parmakların kırılıyor ama düşmekten vazgeçmiyorsun . düşüyorsun,kırılıyor.

 Kırılıyor , deniyorsun.

 Artık ellerini kullanamıyorsun bütün parmakların kırılmış, ellerin kırılmış. Senin için en kötüsü de 

artık deneyemiyorsun .

 belki diyorsun , 

belki biri gelir beni bulur ,sesimi duyar .

 çığlık atmaya başlıyorsun 

bütün nefesinle bağırıyorsun. 

Bütün benliğinle yada

 geri kalanıyla bağırmaya çalışıyorsun. 

Bağırıyorsun , nefes alıyorsun. 

Nefes alıyorsun, bağırıyorsun. 

Bağırıyorsun, nefes alıyorsun.

 Bağırıyorsun, nefes almıyorsun.

 Bağırıyorsun , nefes almıyorsun. 

Bağırıyorsun, bağırıyorsun, 

 bağırıyorsun ve

 sessizlik 

edebi bir boşluk

 artık o kuyuda değilsin

 ve artık güneşi görebiliyorsun 

nefes alabiliyorsun , 

koşabiliyorsun .

 koşuyorsun koşabildiğin kadar koşuyorsun ,

 koşuyorsun 

ve koşuyorsun.