5 Eylül 2013 Perşembe
İlk Başta Beklersin
İlk Başta Beklersin
İlk başta ufak bir umutla beklersin. İçinden gerçek olması için dualar edersin. Sanki hep oradaymış ve hiç gitmemiş olduğunu düşlersin. Zamanın akıp gitmesi, birilerinin gelmesi, bir şeylerin eskimesi seni hiç etkilememiş gibi davranırsın. Oysaki senin için en zor olanı da aslında her şey eskimiş, herkesin gitmiş ve pek çok şey de seni etkilemiştir. İçindeki arzularını bir türlü susturamazsın, laf geçiremezsin onlara. İlk başta ufak bir umutla beklersin. Minik bir tebessüm oluşur yanaklarında, kimsenin okuyamayacağı, bilmediği ama sen, bilirsin. İçten içe onu kendine saklarsın, onunla ilgili olan her şeyi belki bencilce belki de bir çocuğun hayranlığıyla gizlersin. Ufak bir tebessüm oluşur yanaklarında ve sen onu kendinden sakınırcasına saklarsın.
İlk başta ufak bir tebessümle beklersin. Yanaklarında kurumuş damlalarla, bütün damlacıklarınla beklersin. Ufak bir esinti hissedersin saçlarından yanaklarına çarpan. -Belki der, dönersin ama gördüğün yalnızca senin sahipsiz gölgendir, yanı başındadır. Sen onu ne kadar görmezden gelsen de o hep seni bekler. İlk başta ufak bir tebessümle beklersin. Binlerce parçaya ayrılıyormuşsun gibi hissedersin ya da binlerce parçada bütünleşiyormuşsun gibi. Gözlerinde parlak bir ışıltı oluşur. Zamanın geldiğini düşünürsün, içten içe gelmesi için dualar edersin, ufak umutlar ekersin içine. Düşüncelerinle boğuşursun, arasından onu kurtarırsın ve gözlerinde ufak bir parıltı oluşur. Kıyamazsın, bakmaya doyamazsın ve onu hep gözlerinde taşırsın.
İlk başta ufak bir parıltıyla beklersin. Onu ararsın, bütün duyuların, düşlerin, varlığın, düşüncelerin, yaşlarınla. Yutkunamazsın, haykıramazsın, ağlayamazsın, bağıramazsın, seslenemezsin yapabileceğin tek şey bir parıltıyla beklemektir. Etrafına bakınırsın bir çıkış yolu bulmak umuduyla ama bütün yollar sana küsmüştür. Yılmazsın, her şeye rağmen beklersin; genç bir sevgilinin bekleyişi gibi beklersin. Kalbin pır pır ederken sen nefesini kontrol etmeye çalışırsın, onu gördüğünde en mükemmel halinde olmayı umarsın; sanki böyle bir şey mümkünmüş gibi. Yavru bir kuşun yuvasında beklemesi gibi beklersin. Yuvadan düşmemek için uğraşırsın ama görmek gerekiyor ya onu, uzaktan da olsa görebilmek yeterliymiş gibi. Bir yandan içindeki yavru kuşun merakını giderme isteği de vardır; uçmaya hasret , ona hasret, yemeğe hasret. Bir karıncanın yemek arayışı kadar arasın onu. Beklersin bir balkonda, bütün balkonlara, yollara bakarsın ama onların hiçbiri sana bakmaz. Elinde bütün gençliğin, yaşlılığın, umutların, göz yaşlarınla onu beklersin. Ellerinde kırışıklıklar oluşur; zaman senin onu beklediğin gibi seni beklemez ama sen inatla onu beklersin.
İlk başta ufak bir kırışıklıkla beklersin. İçine işlemiş yorgunluğunu bir kenara atmak istersin, senin için önemli olanı, onu, beklemek istersin. ‘’-Sırası mı?’’ dersin. En önemliyi beklersin, senin için kıymetliyi beklersin. Zamanın da seninle beklediğini sanırsın ama aldanırsın, hiçbir şey sana eşlik etmez, teksindir o balkonda. Sana çok yakındır belki de çok uzak. Bilemezsin ve bu durum seni tüketir senin için yavaş olmayan bir ölçüde. Adil davranmaz sana zaman, beklemen için zamanın vardır diye kandırır seni ama yeterli zamanı asla vermez sana. Elinde ki tek şey onun resmi ve kırışıklıklardır. İlk başta önemsemezsin ama zamanla onlar, sana inat kendilerini sana göstermek için her yerini sararlar. Kaçamazsın da sen onu beklersin onlarda seni bekler. Aynı yola çıkmış iki düşman gibisinizdir. Bu yolculuk bir yerde bitecek ama kim karlı çıkacak ikiniz de bilemezsiniz. Yoldan geçenlere bakarsın, onlarda seninle birlikte bakarlar ama gelenlerin hiçbiri beklenen değildir.
İlk başta neyle beklediğini unutarak beklemeye devam edersin. Nasıl, ne zamandır beklediğinin artık hiçbir önemi kalmamıştır. Belki de hiçbir zaman önemli değildi diye düşünürsün. Tek ve yegane şey ‘’o’’. Ellerin, ayakların, dizlerin, dirseklerin senin onu beklediğin gibi seni beklemez, isyanda etmezsin bu duruma; sen onu bekliyorsun diye onlarda seninle birlikte beklemek zorunda olmadığını bilirsin, kabullenirsin. Başlangıçları hatırlarsın, gidişini hatırlarsın yanaklarına senle kalmak istemeyen damlalar dökülür. Damlalar dökülür sen gidişini hatırlarsın, sen başlangıcı hatırlarsın onlar dökülür.
24 Ağustos 2013 Cumartesi
Bazen Konuşamamak Konuşmaktan Çok Güzel
Dar sokaklarında yürüyesim var. Koca koca binalarına bağırasım geliyor içimden, herkesin uyuduğu saatte zillere basıp kaçmamak da bir yandan çekici geliyor. Kaldırımlarına oturuyorum, başım hafif dönüyor neden olduğunu bilmiyorum, saatin kaç olduğunu bilmiyorum açıkçası çok da merak etmiyorum. İçimde durdurulamaz bir istek var ama buna karşılık yapacak güç kalmamış. Damarlarımda kalan son oksijen fazlasını da yoldaki çöpün içinde ne olduğunu anlamaya harcıyorum. İlk başta kolay bir işmiş gibi gelebilir ama aslında çok zordur; çünkü çöp sadece iki bitmiş kutu, bitirilmemiş yemek artıkları, çocuk bezi ya da eski gazeteden ibaret değildir. Çöp ya da kullanılmamış atıklar aslında göründüğünden ya da göründüğünü sandığımızdan fazlasıdır. Bir insanın geçmişidir; ne kadar paketleyip başka yerlere fırlatsanız da sizin hakkınızda çok şey bilir, söyler. En önemlisi de kimse geçmişinden kurtulamaz. Geçmiş kaçınılmaz, doğru olmayabilir ama akla gelen ilk kelime.
Neyse bu konu başka yazının hikayesi, biz kendi konumuza geri dönelim. Kimsesiz sokaklarına sahip çıkasım var; biz birlikteyiz artık diye insanlara söyleyesim var. Seni yalnızlıktan kurtarasım var ama o kadar da gücüm var mı bilinmez. Elimden gelse gizlice çiçek bırakırdım sana, ufak pencerelerden izlerdim seni. Herkes gibi olmanı istemezdim, olamazdık da zaten (öz de çöp olmak var ya ). Doğrusunu söylemek gerekirse kelimelerim yetmiyor anlatmaya, anlatmak da gerekli mi bilinmez ama yalnızız ya ondan anlatasım var sana. Sanırsam yanımdan bir böcek geçti, karşımdan da bir poşet uçtu. Bu gece ki tek misafirin ben değilim anlaşılan yine mesaiye kalmışsın. Senelerdir söylüyorum sana çok uzun saatler çalışıyorsun diye ama dinlemedin ki beni. Sonunda senin de terk edilme vaktin gelecek, sen burada kalacaksın bense kim bilir nerede. Ayrılık kapımızı çalmayacak biliyorum, seslenmeyecek de. Ama olsun onun da işi bu dimi? Aslında tanısan çok seversin iyi biridir. Herkes suçu ona atar ama o aslında çağırılmadığı hiçbir yere gitmez. Farkında olmadan hepimiz onu isteriz, sonunda da yine suçu ona atarız. Aslında çok iyi arkadaş olabiliriz onunla. Sen, ben ve o. Kimsesizler sokağında takılır, avazımız çıktığı kadar gürültü yapar, herkesi kaldırırdık.
Neyse buraya onu anlatmaya da gelmedim ama sana söz bir gün sizi tanıştırırım eğer istersen. Nerede kalmıştık? Evet, ben sana bir şeyler söylemeye çalışıyordum, sense yine beni ses çıkarmadan dinliyordun. Korkma, ben diğerlerinin yaptığı gibi seni bırakmam, bırakamam. Nasıl senin kimsen yoksa benimde bulacak kimsem yok. Kusura bakma ama galiba burada ikimizde boka batmış durumdayız. Sen kelimenin gerçek anlamıyla boka batmışsın bense gerçekliğine doğru yaklaşıyorum. Ne tuhaftır ki hiç sormadığımız, hiç istemediğimiz bir durumun içinde yüzüyoruz, koşuyoruz, etrafı süzüyoruz. Bu boka batma durumu sonradan kazanılmasa gerek? Sana bir sır vereyim mi dostum? Bu arada sana dostum diyebilirim değil mi? (Sanırsam iyice kafayı sıyırmaya başladım). Neyse, dostum bu boka batma durumu bizim için doğuştan olsa gerek yani biz boka batanlardan değiliz boka doğanlardanız. Boka doğmuşuz anlayacağın, seçim hakkımız yokmuş. Az önce çöpçüler geçti sokağın başından yine buraya uğramadılar. Bir kuş ufak bir hatıra bıraktı sana nispet yapar gibi; merak etme ben senin adına teşekkür ettim ona, ilk başta anlamadı ama senin pek konuşkan olmadığını söylediğimde anlayışla karşıladı. Sanırsam o da bizden hoşlandı belki sonra yine uğrar.
Nedendir bilmem ama bir türlü konuşmak isteğim konuya gelemedim. Belki de durumu zorlaştıran sensin, az konuşsan eminim bu kadar zor olmayacak. Bazen kızıyorum sana, eminim sende bana kızıyorsundur bu saatte ne yapıyorum burada diye ama inan gideceğim yerim olmadığından değil, olsa yine de buraya gelirdim. Şu an kahkahalar atasım, hıçkırarak ağlayasım var. Ama sana bir şeyler anlatasım yine yok. Kusura bakma dostum ama yıllardır yaptığımız konuşma yine sonuçsuz kalacak; ne ben istediğimi söyleyebileceğim ne de sen bana konuşmak için cesaret verebileceksin çünkü ikimizde biliyoruz ki bu konuşamama durumu bizi birbirimize bağlayan tek şey ve ikimizde bu durumdan kaçınıyoruz. Hayır, ayrılığı inatla çağırmayacağız. Bazen konuşamamak da güzeldir dimi?
Orada mısın? Hey! Yine konuşmuyorsun! Neyse ben de konuşmayacağım o zaman. Hadi artık sen çalışmaya geri dön, bende seni ufak bir pencereden izlemeye devam edeyim. Bazen konuşamamak, konuşabilmekten çok güzel. Haydi görüşürüz.
22 Ağustos 2013 Perşembe
Çalışamayan Saatler
Zamanın bu vaktinde, burada olmak, ne düşüneceğini bilmeden, düşünemeden
çiçek tarlalarının arasında
koşmak. Niye koşuyorum ki, neye ulaşmak için koşuyorum?
Önümde demirlerle süslenmiş
parlak, renkli, sesli, yalancı, bozuk bir dünya var.
Etrafıma bakıyorum bir şeyler yaptığımı zannediyorum oysa
bulutların arasında benimle alay edenler var.
Biliyorum, bilmeden koşuyorum .Niye koşuyorum ki neye ulaşmak
için koşuyorum?
Zamanın bu vaktinde burada olmak
21 Ağustos 2013 Çarşamba
Hiçbir yerden her yere
Kelimeleri ardı ardına sıralamak, kuşların hepsini uçururcasına çığlık atmak , bütün yolları bitirircesine koşmak, vücudumdaki bütün oksijeni tüketircesine konuşmak geçiyor içimden. Ama şimdi bunların hiçbirini ne yapabiliyorum ne de bunları yaparken kendimi hayal edebiliyorum oysa zamanın bu kadar acımasız olmadığı dönemde her şey ne kadar da kolay görünüyordu gözüme; Tarlalarda koşmak, varacağım yerleri bilmeden yapılan yolculuklar, birileriyle sırf canım istiyor diye tanışmak, ürkmeden konuşmak. Zamanın bu kadar varlığını hissetmediğim, kendimi bu kadar yaşlanmış yaşlara bırakmadan yapılabilecek şeyler çok da ulaşılamaz görünmüyordu.
Şimdi, burada bir şeyler yapmak, söylemek! Ama buna karar vermek o kadar da kolay değil. Bir şeyler söyleme, sesini duyurma isteği o kadar ağır basıyor ki karşılayamamak hissinin yoğunluğundan nefes alamaz durumdayım. Anlaşılmak zorunda olduğunu hissetmek belki tamamıyla kendi kendime geliştirdiğim bir his olabilir ama şu an bütün kontrolün onda olduğunu söylemek pek de yanlış olmaz doğrusu. Öyle bir güce sahip bir his ile savaşamayacak kadar yorgun bir hale gelmişim, savaş sonrası zarar gören insanlar gibiyim. Benim istemediğim, tarafı olmadığım bir durumun içerisinde sürüklenip sürekli zarar gören taraf olmak… içimde ki bu açlığı doyurabilmek için elimden geleni yapamaya çalışıyorum ama uçsuz bucaksız bir açlık için ne yapılabilir, henüz bilmiyorum.
Harflerin kelimeleri taşıdığı, kelimelerinse cümleleri sürüklediği bir yük treni gibi girdapta olmak. Gidilecek yerler çok, duraklar duramayacağın kadar fazla, içindesin ama makinist değilsin. Senin kontrol etmediğin bir trende ileriye mi, geriye mi yoksa daireler mi çizdiğini bilmeden bütünlüğünle bulunuyorsun. Birinin daha seninle birlikte aynı trende olduğunu umut ederek her yeri arıyorsun ama kendi adımlarından başka bir şeye rastlamıyorsun. Yanından geçtiğin onlarca tren var, hepsinin tek konuğu var, kimisi senin gibi bir arayışta kimisi de çoktan vazgeçmiş. Bazıları seninle aynı yönde bazıları çok arkanda kalıyor. İşte o zaman anlıyorsun bu herkesin tek başına çıkması gereken bir yolculuk diye ama anlaman da bir şey ifade etmiyor çünkü hala oradasın ve tek başınasın. Tekrar kağıda ve kaleme sarılıyorsun bir umuttur diye ama çok da fazla bir şey beklemeden ya da bekleyemeden.
Yazmaya çalışıyorsun ama bir türlü beceremiyorsun. Tekrar tekrar yazıyorsun olmuyor, bir şeyler sürekli eksik kalıyor oysa ne kolaydı diyorsun sonra ondan bile şüphe etmeye başlıyorsun; kolay olduğunu mu sanmışım diyorsun kendi kendine. Bütün bu düşüncelerden uzaklaşmak, içindeki açlığı doyurabilmek için odaklanmaya çalışıyorsun. Birkaç satır karalıyorsun gecenin karanlığında, kuşların uçtuğu çiçek tarlarının yanından ilerlerken. Çiçek tarlaları arkanda kalıyor, kuşlarsa senin asla görmediğin yuvalarında uyuyorlar, sen hala yazmaya çalışıyorsun; birkaç satır daha karalıyorsun. Bunların asla yeterli olmayacağının sende farkındasın ama öyle olabileceğini umarak yazmaya devam ediyorsun. Artık çiçek tarlalarının olduğu yerlerde maden ocakları sana eşlik ediyor. Uçsuz bucaksız ocaklar, yerlerinden koparılmış kayalar, sakat bırakılmış tepecikler ve sen. Şimdi yolculuğunda seninle olan geniş çukurlar, koparılmış taşlar ve sahipsiz tepeler ve yazmak her geçen zaman biraz daha zor geliyor ama yine de bir şeyler karalıyorsun, bir şeyleri düzeltiyorsun.
Hiçbir yerden her yere doğru olan yolculuğunda önemli olanın ne olduğunu kavramaya çalışıyorsun. Orada, seninle birlikte önemli olan bir şey olmadığını düşünüyorsun ve onu başka yerlerde aramaya çalışıyorsun. Bir yerlerde var, uzakta değil biliyorsun aramaya devam ediyorsun birkaç satır daha karalıyorsun. Umudun onu bulmak yönünde ama arayışın verdiği hazdan dolayı da tekrar tekrar ararım diyorsun içinden. Yüzünde minik bir tebessüm oluşuyor arayışın kendisi amacından daha güzel görünmeye başladı. Duraksıyorsun ve birkaç satır daha karalıyorsun, bazı yerleri silip düzeltiyorsun.
Ağır gelir Zaman
Zaman.
Sahip olmak
istediğimiz, bir türlü elde edemediğimiz , sahip olunca ne yapacağımızı
bilmediğimiz , metal kahvesi ,acı , kıskanç ,uzun ,ürkek , cesur , çirkin zaman.
Ağır gelir insana, bir insanın sahip olamayacağı kadar
değerli ,paylaşılamayacak kadar da az.
Papatyalar arasında koşarcasına tatlı , çamurda
kirlenircesine de berbat.
İçerisindesindir
, olmak isteğin yer mi bilinmez ama her şeyinle
; mutluluğun , sevincin, hüznün ve yaşlarınla ordasındır.
Etrafına bakarsın bir şeyler ararsın, bulmak için uğraşırsın
da ararsın . sen ararsın o gizlenir. Sen uğraşırsın o inat eder .
Beklersin , içinden
binlerce belkiler geçirirsin. Binleri milyonlara
çevirirsin yine de belki dersin.
Umut edersin
,beklersin. Ağlarsın , beklersin. Hüzünlenirsin , beklersin.
İnadına beklersin.
Her şeye inat
beklersin, beklemeyi sürdürürsün. Bütün bedeninle beklersin. Beklemek bütün
benliğine haiz olur ama sen yine de beklersin.
Belkilerinle ,
umutlarınla , kıskançlıkların, yaşların , korkuların ve ürkekliklerinle
beklersin.
Senin için olan anı , zamanı beklersin.
Nefesin kesilircesine
,sorgusuz sualsiz bir umutla durursun.
Susma
dersin içinden susma konuş ne olur konuş yalvarırım yapma
tamam dersin .
Bağırırsın bütün gücünle, tükenircesine yada bağırdığını
zannedercesine
susma ,
susma ,
susma
Bütün umutlarınla , belkilerinle bağırırsın
Ne olur dersin,
yalvarırsın.
Sonra , işte asıl o
zaman sen susarsın bir cevap beklersin.
Bir anı ,
zamanı beklersin
ufacık bir şey beklersin .
Havadan, rüzgardan, papatyadan, güneşten, kaldırımlardan ,
beyaz şeritlerden, kırmızıdan, ışıktan beklersin.
Sana , senin için olan , sadece senin seçtiğin , kimsenin
bilmediği ,alamadığı zamanı beklersin, yalvarırsın,
bağırırsın, yaşlanırsın,
kızarsın.
Beklersin , yalvarırsın.
Yaşlanırsın , beklersin.
Beklersin , kızarsın.
Beklersin sadece
beklersin.
Turşu kavanozundaki umutlarınla bir köşede yaşlarınla
birlikte sessizce bütün saatlerinle
beklersin.
Haykırırsın etrafına akrep’in yelkovanı sevmemesi benim mi suçum!
cevap alamazsın.
Haykırırsın etrafına
2 nin 1 den büyük olması benim mi suçum ,
2 nin büyük olmasına rağmen
1 in önce gelmesi ,
daha değerli olması , herkesin onu istemesi ,
benim mi suçum dersin
hala cevap
allamazsın.
Ağır gelir insana zaman.
Ağır gelir zaman
insana.
İstediğin kadar bekle
, istediğin kadar akreple yelkovan barıştır
Ama
senin saatlerin bir
türlü barışmaz, buluşmazlar.
Küsmüşlerdir , hepsi
sana sırtını dönmüştür.
Düzeltmeye çalışırsın
yine ayrılırlar.
Sen düzeltirsin onlar ayrılırlar.
Onlar ayrılırlar ,
sen düzeltirsin.
Şüphelenirsin , hayatının keşfini yapmışçasına sevinirsin.
Bulmuşsundur çözümü, gözünün önündedir, aslında hep orda seni
beklemektedir.
Saatlerin hepsi bozuk
dersin, saatlerin hepsi bozuk diye bağırırsın.
Hepsini değiştirirsin , sahip olduğun bütün saatleri
değiştirirsin
atarsın onları başkalarını da kandırmasınlar diye yenilerini
alırsın
bütün yaşlarınla.
Bu sefer tamam dersin şimdi dersin
şimdi diye bağırırsın
artık istediğim zamana kavuşabileceğim diye sevinirsin.
Turşu kavanozuna belkilerini korsun artık ihtiyacım
olamayacak dersin
ama atmazsın, atamazsın bir türlü vazgeçemezsin onlardan .
sessizce , kimsesizce
kavanoza koyup kaldırırsın.
Dolabın en arkasına
koyarsın birazda onlar yalnızlıktan ölsün dercesine .
Yeni saatlerine dönersin, tek tek hepsine bakarsın ama
anlamazsın,
karar veremezsin bir
yanlışlık var bunlarda dersin sonra yine
tekrar
tekrar
tekrar bakarsın ama bulamazsın .
Neden dersin içinden neden bunlarda buluşmuyorlar,
barışmıyorlar bir türlü.
Oysa sen alınabilecek
bütün saatleri almışsındır başka saat kalmamıştır bakılacak .
Anlamazsın yada anlamamak için kendini zorlarsın.
Ağır gelir insana
zaman.
Düşünürsün ,
bulamazsın.
Bulamazsın, yaşlanırsın.
Kızarsın, bulamazsın
Bulamazsın , bulamazsın.
Söyle dersin , yalvarırım susma söyle ama cevap gelmez .
Cevap yoktur belki de
yada hiç olmamıştır
belki de.
Sonra turşu kavanozunu alırsın yine eline milyonlarına
milyarlar eklersin ve yine belki de dersin.
Belki de zaman bana küsmüştür, belki de yaşlanmıştır dersin.
Zaman.
Ardından sende
yaşlanırsın ve hep yaşlanırsın.
Ağır gelir insana
zaman.
Selam Sayın Sen !
Selam, sayın
dinleyici
evet sayın dinleyici
her ne kadar bunu okuduğunu yada izlediğini zannediyorsan da
aslında bu
içinde bulunduğun durumu hiç anlamadığın anlamına geliyor.
Belki hiçbir zaman anlamayacaksın belki de anladığında iş işten çoktan geçmiş
olacak.
Birazdan deneyimleyeceğin şey sana hiçbir şey
kazandırmayacak
Hayır
Bu yazının öyle bir amacı yok. Ne sana bir şey öğretmek ne
de seni aydınlatmak bu yazının amaçları arasında değil. Bu nedenle şimdiden
kusura bakma ya da bak ;
Ne de olsa yazı bittikten kısa bir süre sonra tekrar
anlamadığın dünyaya geri döneceksin.
Bu yazı başladığı gibi bitecek ve sana sadece bu sürede bir
eş olacak .
Başlangıçta sadece başındasındır.
Yaşadığın yerin, zamanın , nefesin, sigaranın ve kendinin
Bütün hayatın boyunca bir dinleyici oldun ve olmaya da devam
edeceksin . şimdiden kendi kendine bu cümleye itiraz etmeye başladığını
duyabiliyorum .
Sakın
Bu böyle geldi ve bundan sonra da böyle gidecek. Bu nedenle
o tatlı canını sıkma ve beni dinlemeye devam et sayın dinleyici
Saatin kaç olduğunu merak etmiyorum ,sende .
Günün ne olduğunu merak etmiyorum ,sende.
Güzel, çirkin, kilolu, zayıf, iyi, kötü, uzun, kısa, konuşkan,
utangaç, yada tembelin ne olduğunu merak etmiyorum, sende.
Ortasındasın her şeyin
,hiçbir şeye yakın, hiçbir şeyden uzak değilsin .bu nedenle hiçbir şeyin
kendisi olmuşsun,
Et ve kemiğe bürünmüş bir hiçlik olmuşsun.
Kızma.
Hiçler vadisinde elinde ay çiçekleriyle dolaşan tek hiçlik
sen değilsin
Özel hissetme.
Yavaş yavaş yürümen yada hızlıca koşman seni bu durumdan
kurtaramayacak . Etrafına bağırman yada
yardım istemen hiçbir şey getirmeyecek.
Sen hayatını yaşamaya devam edeceksin ve dinleyeceksin . Her
seferinde ilk defa dinliyormuş gibi dinleyeceksin ve tekrar ay çiçekleriyle
bekleyeceksin
Sıkılma.
Aynalar, aynalara bakamayacaksın çünkü sen hiçbir zaman orda
olamayacaksın
Üzülme
Sadece belki yalnızsın sadece ondandır belki de
Unut gitsin.
17 Ağustos 2013 Cumartesi
Yolculuğuna başlayamadığım , hayalini kuramadığım pek çok şey vardı... oysa ki ne çok yıpranmıştım, ne de çok tazeydim. Bütünüyle kendimleydim; ıssız, çorak, havasız bir yerde. Sizlerin görmeyi reddettiği, görseniz bile yüz çevirdiğiniz o yerde. Şimdiden belirtmeliyim bir köprü altı değil, çöplük de değil; hadi canım, biraz dürüst olalım kendimize, o kadar da kandırmayalım birbirimizi. Senin için var olan bir yer, bir zaman, yanındaki için de aynı olabilir mi! Sen kendi kasabanda şefsin bende o kasabanın delisi... yaşamak... burada.. ne büyük sorun...
29 Temmuz 2013 Pazartesi
Farz-ı misal
Farz-ı misal derin bir kuyudasın ve oradan çıkman
gerekiyor .
öyle hissediyorsun yada düşünüyorsun
ama tam olarak neden orada
olduğunu yada neden çıkman gerektiğini bilmiyorsun.
Bunu ben seçmedim diyorsun,
ama koşulsuz kabul ediyorsun. oradan çıkman için gerekli olan şeyleri
sıralıyorsun;
1 yukarı atmak için bir ip
,
2 ipin ucuna bir kanca
ve
3 bolca umut .
olmadı, burada bir yanlışlık var
diyorsun listeyi tekrar yapmaya başlıyorsun;
1 ipin ucuna bir kanca,
2 yukarı atmak için bir ip
ve
3 bolca umut .
olmadı,yine
yapamadım diyorsun ,burada bir yanlışlık var
tekrar,
tekrar,
tekrar
yazmam gerekiyor diyorsun ve listeyi hazırlıyorsun.
durup düşünüyorsun
bulamıyorsun.
kuyu gittikçe derinleşiyor sense hala listeyi hazırlamaya
çalışıyorsun;
kızıyorsun, bağırıyorsun, öfkeleniyorsun, etrafına bakıyorsun,
düşünüyorsun
aklına gelen her şeyi
yapmaya çalışıyorsun
ve hala
kuyunun dibindesindir.
sen yukarı baktıkça kuyu
derinleşiyor ulaşılamaz görünüyor.
belki diyorsun
hepsi bir aldatmaca , bir şaka
işte o an farkına varıyorsun hayatını en büyük aldatmacasını yaşıyorsundur ve
sen bunu ancak o zaman fark etmişsindir.
Farz-ı misal
diyorsun kendi kendine
burada değilim gözünü kapatıyorsun , açıyorsun
her şeyin eski haline dönmesini
umarcasına gözlerini kapatıyorsun ,
tekrar açıyorsun ; hiçbir değişiklik yok.
Gözlerini kapatıyorsun ,kapatıyorsun, kapatıyorsun ve
tekrar kapatıyorsun .
o
kadar sıkı kapatıyorsun ki gözlerin hiç varolmamış gibi düşünmeye başlıyorsun
ve öyle kabul ediyorsun,
artık açmıyorsun , açamıyorsun .
artık
ne kuyu
ne ip
ne de kanca.
üçüncü , üçüncüyü hatırlamıyorsun bile artık .
sadece karanlık bir
boşluk senin cennetin, denizin, kumsalın, güneşin oluvermiş .
bir süre
düşünüyorsun
ve artık hiç farz-ı misal demediğini fark ediyorsun ,
herhangi bir
liste yok ,bağıramıyorsun, kızamıyorsun , öfkelenemiyorsun , etrafına
bakamıyorsun .
işte o an aklına geliyor
bu bir aldatmaca değil ,
bir şaka değil
.
bırakıyorum diyorsun kendi kendine ,her şeyi bıraktım,
ben artık yokum
diyorsun oynamıyorum diyorsun bu çok ağır ,burası çok ağır ,burada olmamam
lazım ,
gitmem lazım diyorsun ve tırmanmaya çalışıyorsun yüksek duvarlara
çıkıyorsunda biraz daha belki biraz daha uğraşabilirsem
belki diyorsun belki
kuyudan da çıkabilirim .
bir adım ,bir adım, bir adım daha atıyorsun kuyunun soğuk duvarlarına ama
tutunamıyorsun
düşmeye başlıyorsun aşağıya ,
aşağıya doğru
düşüyorsun.
bitmeyen bir son gibi
geliyor sana ve sonunda yerdesin .
neden
diye soruyorsun kendine
ardından hemen vazgeçiyorsun bu sorudan .
tırmanmaya
çalışıyorsun düşüyorsun ,
tırmanmaya çalışıyorsun düşüyorsun
sen denedikçe
düşüyorsun ,
düştükçe deniyorsun .
yavaş yavaş tırnak kırılmaları o kadar da
acıtmamaya başlıyor ,
artık o kadar kan akmıyor diyorsun ve denemeye devam
ediyorsun.
Deniyorsun ,düşüyorsun .
düşüyorsun ,deniyorsun.
Sen yere düştükçe
parmakların kırılıyor ama düşmekten vazgeçmiyorsun . düşüyorsun,kırılıyor.
Kırılıyor , deniyorsun.
Artık ellerini kullanamıyorsun bütün parmakların
kırılmış, ellerin kırılmış. Senin için en kötüsü de
artık deneyemiyorsun .
belki
diyorsun ,
belki biri gelir beni bulur ,sesimi duyar .
çığlık atmaya
başlıyorsun
bütün nefesinle bağırıyorsun.
Bütün benliğinle yada
geri kalanıyla
bağırmaya çalışıyorsun.
Bağırıyorsun , nefes alıyorsun.
Nefes alıyorsun,
bağırıyorsun.
Bağırıyorsun, nefes alıyorsun.
Bağırıyorsun, nefes almıyorsun.
Bağırıyorsun , nefes almıyorsun.
Bağırıyorsun, bağırıyorsun,
bağırıyorsun ve
sessizlik
edebi bir boşluk
artık o kuyuda değilsin
ve artık güneşi görebiliyorsun
nefes alabiliyorsun ,
koşabiliyorsun .
koşuyorsun koşabildiğin kadar koşuyorsun ,
koşuyorsun
ve
koşuyorsun.
sahipsiz cebin çöp olmuş eşyaları
Cebinde binlerce eşya ile dolaşıyorsun .yürüyorsun,
koşuyorsun sonra tekrar olduğun yere geri
dönüyorsun .
Gözlerini kapatıyorsun koşuyorsun ve açtığında tekrar aynı
yerdesin.
Elini cebine
atıyorsun
birşeyler çıkarıyorsun , birşeyler düşürüyorsun .
Elindekilere bakamıyorsun kafanda düşündürdüklerin var.
Ne kadar kolay harcadım , ne kadar kolay kaybettim diye
düşünmeye başlıyorsun.
Ağlıyorsun
hayatında hiç ağlamadığın kadar ağlamaya başlıyorsun ,
hıçkırıklarının arasında boğuluyorsun, nefes alıyorsun
kafanda hala yere
düşürdüklerin var, eline bakmıyorsun.
bu benim diyorsun
buradayım
nefes alıyorum konuşuyorum, koşuyorum diyorsun ama hala
ağlıyorsun
ağlamamak için bir şey yapamıyorsun. Bir şeye üzgünsün bir şeyler var
ama bulamıyorsun .
kendini zorluyorsun ama bu kadar kolay harcanabilir mi diye
düşünüyorsun,
bulamıyorsun.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)